Zgodnie z k.c. właściciel może domagać się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie najpóźniej w terminie jednego roku od dnia zwrotu rzeczy. W toku postępowania sądowego mogą się jednak pojawić wątpliwości, kiedy nastąpił zwrot rzeczy i z jakim zdarzeniem należy go wiązać. 

   W wyroku z dnia z dnia 19 grudnia 2006 r. (V CSK 324/06) Sąd Najwyższy orzekł, iż pod pojęciem zwrotu rzeczy rozumieć należy takie zachowanie się posiadacza i właściciela, które wyraża wolę wyzbycia się władania rzeczą i jej odebrania. Natomiast nie mamy do czynienia ze zwrotem rzeczy wówczas, gdy dotychczasowy właściciel zbywa rzecz, lecz nie dochodzi do jej wydania nowemu właścicielowi, o czym orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r. (V CSK 278/06).

   Z kolei w wyroku z dnia 13 listopada 1997 r. (I CKN 323/97) Sad Najwyższy orzekł, iż właściciel nieruchomości może w zupełnie wyjątkowych okolicznościach odmówić przyjęcia nieruchomości, jeśli zwraca ją posiadacz bez tytułu prawnego. Oddanie nieruchomości do dyspozycji właściciela stanowi zatem skuteczny „zwrot” rzeczy w rozumieniu k.c. nawet, gdy właściciel odmawia jej przyjęcia. Odmowa przyjęcia zwrotu rzeczy może być uzasadniona wyjątkowo, np. w razie zwrotu ruchomości na tyle zmienionych lub zniszczonych, że przedstawiają one istotowo inną jakość i wartość.

   Ponadto, Sąd Najwyższy wskazał, że „zwrot rzeczy” wyznaczający początek biegu rocznego terminu roszczeń wskazanego w art. 229 KC nie musi zawsze oznaczać faktycznego, fizycznego wydania jej właścicielowi. Musi być jednak wola jej oddania po jednej stronie i odebrania po drugiej (wyrok z 4.11.2011 r., I CK 22/11).